می زنم کبریت بر تنهایی ام تا بسوزد ریشۀ بی تابی ام* می روم تا هر چه غم پارو کنم خانه ام را باز هم جارو کنم* می روم تا موی خود شانه کنم خنده را مهمان این خانه کنم* می روم تا پرده هارا واکنم دوست دارم؛ دوست دارم عشق را معنا کنم* شادی ام را رنگ آبی می زنم بوسه بر طعم گلابی می زنم* می دوم خندان به سوی آینه باز می خندم؛ به روی آینه* می زنم یک شاخه گل بر موی خود می نشینم باز بر زانوی خود* می نشانم روی دستم یک کتاب تا بخوانم باز هم یک شعر ناب* آری!آری! این منم این شاد و مست دوست دارم عاشقی را هرچه هست

نظرات شما عزیزان:

نوشته شده در تاريخ شنبه 21 بهمن 1391برچسب:,

توسط فرهاد عاشق |